Έχουμε μπει πια σε μια χρονοκάψουλα που οι πολιτικές εξελίξεις στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων τρέχουν ραγδαία. Τα διακρατικά ζητήματα που προκύπτουν δεν είναι απλά ένα παιχνίδι των καπιταλιστών για να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια –γεγονός βέβαια που βολεύει για να παραμεριστούν κομβικά ζητήματα στον καθημερινό κοινωνικό/ταξικό πόλεμο– αλλά και αποτέλεσμα της ιστορικής διαμάχης που υπάρχει μεταξύ των εθνικών ελίτ για τον έλεγχο και εκμετάλλευση μεγαλύτερων περιοχών, συνοδευόμενης από την «αλυτρωτική μεγάλη ιδέα» κάθε εθνικισμού, ελληνικού, τουρκικού, βουλγαρικού, σλαβομακεδονικού, αλβανικού…
Τα σύννεφα πολέμου πυκνώνουν στην ανατολική Μεσόγειο. Από τη Συρία και τη βόρεια Αφρική μέχρι τα Βαλκάνια, οι πολεμικές συγκρούσεις αλλά και η εντεινόμενη στρατιωτική κινητοποίηση έχουν διαμορφώσει ένα πολύ επικίνδυνο τοπίο για νέες, πολύ πιο διευρυμένες εμπλοκές.
Η διάλυση της Συρίας σε περιοχές ελεγχόμενες από το καθεστώς Άσαντ, τις ισλαμιστικές φιλοτουρκικές αντάρτικές δυνάμεις (FSA – «Ελεύθερος Συριακός Στρατός», κλπ), το DAESH και τις περιοχές που ελέγχονται από τις κουρδοαραβικές πολιτοφυλακές (SDF, YPG-YPJ) έχει οδηγήσει στην προσφυγοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων, πέρα από τα καθημερινά θύματα αμάχων. ΗΠΑ, Ρωσία και Τουρκία επιχειρούν, για τα δικά τους συμφέροντα, να ελέγξουν περιοχές της προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα γεωπολιτικά και στρατηγικά συμφέροντά τους στέλνοντας στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή. Σε αυτή τη σύνθετη κατάσταση, το μόνο βέβαιο είναι πως η επικράτηση των συμφερόντων των μεγάλων παγκόσμιων (ΗΠΑ, Ρωσία) ή περιφερειακών (Τουρκία) δυνάμεων δεν θα οδηγήσει παρά στην περαίτερω διάλυση κάθε κοινωνικής ενότητας και στην ενίσχυση του θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Όσο αυτοί θα κατορθώνουν να επιβάλουν τους όρους του παιχνιδιού, κάθε προοδευτική/δημοκρατική προοπτική, όπως αυτή των κουρδικών ομόσπονδων καντονιών, δεν μπορεί να ξεδιπλωθεί στο βαθμό που η ίδια θα το ήθελε.
Όταν είσαι περικυκλωμένος από τους τζιχαντιστές του DAESH στο Κομπάνι ή από τον τουρκικό στρατό και τους Σύρους συνεργάτες του (του λεγόμενου «Ελεύθερου Συριακού Στρατού»), τότε δεν έχεις παρά να επιλέξεις να λάβεις τη στρατιωτική χείρα βοηθείας, εάν σου απλωθεί από μία μεγάλη υπερδύναμη, γνωρίζοντας πως κάποια στιγμή αυτή η χείρα μπορεί να αποτραβηχτεί.
Το σύνθετο σκηνικό μπορεί να μην είναι τόσο αιματωβαμένο αλλά παρουσιάζει παρεμφερή πολυπλοκότητα και στην περίπτωση των Βαλκανίων. Η καούρα του ΝΑΤΟ να επιλύσει άμεσα το ονοματολογικό ζήτημα που έχει προκύψει επαναφέοντας το μακεδονικό ζήτημα απασφαλίζει μια σειρά αντιδράσεων σε επίπεδο κοινωνιών στα εμπλεκόμενα κράτη.
Όπως στον ιστορικό χώρο της Μικράς Ασίας, εδώ και αιώνες ζούσαν Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένιοι, κλπ, όπως στον ιστορικό χώρο της Κύπρου ζούνε Έλληνες και Τούρκοι, όπως στον ιστορικό χώρο της Ηπείρου, εδώ και αιώνες ζούνε Έλληνες και Αλβανοί, όπως στον ιστορικό χώρο της Θράκης ζούνε εδώ και αιώνες Έλληνες, Τούρκοι, Πομάκοι, κλπ, έτσι και εδώ και αιώνες ζούνε στον ιστορικό χώρο της Μακεδονίας Έλληνες, Σλάβοι, Βούλγαροι, Αλβανοί και άλλοι. Καμία τέτοια λοιπόν γεωγραφική περιοχή δεν ανήκει σε μόνο και μια εθνότητα ιστορικά, όσο κι αν η εκάστοτε «μεγάλη εθνική ιδέα» διεκδικεί το μονοπώλιο σε αυτήν.
Η νατοϊκή επιταγή για άμεση διεύρυνση της παρουσίας του στην περιοχή με την ένταξη και της FYROM, στα πλαίσια του διαγκωνισμού του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και τους συμμάχους της, είναι εκείνη που επαναφέρει το μακεδονικό ζήτημα όχι για να γεφυρώσει τους λαούς της περιοχής αλλά για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα αδιαφορώντας για τις οποιεσδήποτε αρνητικές επιπτώσεις στις κοινωνίες της ευρύτερης αυτής περιοχής.
Την ίδια στιγμή, οι «σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ» Ελλάδα και Τουρκία βγάζουν τις κανονιοφόρους και τα λοιπά τους πλοία στο Αιγαίο καθώς και τα αεροσκάφη από πάνω του σε μια επικίνδυνη κοκορομαχία επίδειξης δύναμης. Παράλληλα, το κυπριακό ζήτημα, που επίσης βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο, παραμένει μια ανοιχτή πληγή που, όσο βρίσκεται κάτω από τον διαγκωνισμό των διακρατικών ανταγωνισμών και των εθνικισμών και όχι στη βάση της διεθνιστικής αλληλεγγύης και συνεργασίας με σεβασμό στην ιστορία και την ιδιοπροσωπία κάθε λαού, αποτελεί μία ακόμα ενεργή εύφλεκτη ζώνη.
Το μακεδονικό ζήτημα, το κυπριακό ζήτημα και η ελληνοτουρκική ένταση στο Αιγαίο είναι τρεις μόνο εκφάνσεις ενός ευρύτερου συνόλου που πρέπει να απεγκλωβίσουμε από τη νατοϊκή κυριαρχία και τα εθνικιστικά παραληρήματα. Στην ίδια περιοχή που συμβαίνουν όλα αυτά, η στροφή του κουρδικού κινήματος προς τον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό, ο οποίος έθεσε το ζήτημα της δημοκρατίας, της οικολογίας και της ισότητας των δύο φύλων στην ιστορική περιοχή της Μεσοποταμίας, έδωσε μια νέα ελπιδοφόρα διάσταση. Σε ένα παρεμφερές μήκος κύματος, οι ιδέες του Ρήγα Φεραίου για μια Βαλκανική Ομοσπονδία όλων των λαών αλλά και οι φεντεραλιστικές προτάσεις των πρώτων αναρχικών, όπως ο Μπακούνιν, κρύβουν μια αλήθεια και μια λύση. Αυτήν την αλήθεια και αυτήν τη λύση πρέπει να την ξαναπιάσουμε για να λύσουμε τους σύγχρονους γόρδιους δεσμούς. Κι όποιος κόψει αυτούς τους σύγχρονους γόρδιους δεσμούς, δεν θα κυριαρχήσει στην Ασία αλλά θα δώσει μια νέα προοδευτική και απελευθερωτική προοπτική στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου.
Καλούμε τις αναρχικές, ελευθεριακές και γενικότερα επαναστατικές συλλογικότητες να δημιουργήσουμε γεγονότα που να συγκρούονται με τη νατοϊκή κυριαρχία, με τον καθορισμό της τύχης μας από τις επιταγές του ΝΑΤΟ και των ανταγωγισμών των μεγάλων δυνάμεων και των τοπικών κρατικών εντολοδόχων τους.
Ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση περνά μέσα από την έμπρακτη, επίγεια γεφύρωση των λαών στο εδώ και στο τώρα.
πρωτοβουλία για τη διεθνιστική αλληλεγγύη στη Μεσόγειο
Αθήνα, Απρίλης 2018
