Το Ισραήλ κέρδισε την Γιουροβίζιον με ένα τραγούδι που μιλάει για την δύναμη των γυναικών, ενώ ο στρατός του βομβάρδιζε τη Γάζα (συμπεριλαμβανομένων και των γυναικών της Γάζα), 3 μέρες μετά από τη Nakba, την Ημέρα της Καταστροφής για τους παλaiστίνιους και, ας μην το ξεχνάμε, για τις παλαιστίνιες.
Η Γιουροβίζιον είναι περισσότερο ένα εργαλείο για την κατανόηση της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής παρά ένα κιτς θέαμα για τις λαϊκές τάξεις. Αυτός ο υποτιμημένος λαουτζίκος αντιπροσωπεύει ούτε λίγο ούτε πολύ 204 εκατομύρια θεατών που παρακολούθησαν το φεστιβάλ το 2016, για παράδειγμα. Η Γιουροβίζιον είναι ένας από τους μεγαλύτερους μηχανισμούς πολιτικής προπαγάνδας στον κόσμο, απ’όπου τρυπώνουν όλες οι βίες, κανονικοποιημένες κάτω από την πρόσοψη ενός απλού θεάματος χωρίς προφανή σημασία. Όμως έχει σημασία, και μάλιστα μεγάλη.
Η νίκη της αυστριακής τρανς περσόνα Conchita Wurst στη Eurovision του 2014, για παράδειγμα, έδωσε τη δυνατότητα στην Αυστρία να διακηρύσσει ότι εκεί δεν υπάρχει σεξισμός, ούτε LGTBφοβία.
Το Ισραήλ έχει δοκιμάσει τα πάντα για να καθαρίσει την εικόνα του: το 1998 κέρδισε στέλνοντας μια γυναίκα τρανς, τη Dana Internacional. Το 2008 έστειλε τον Boaz Mauda, έναν εβραίο υεμενικής καταγωγής, και το 2009 το Noa (ένα τραγουδιστή καθαρά σιωνιστή) με την παλαιστίνια Mira Awad. Πέρσι, ο Hovi Star, ένα άτομο queer, συνοδευόταν από ένα βίντεο γεμάτο drones που αναπαριστούσαν αστέρια, τα ίδια drones που βομβάρδιζαν τα παλαιστινιακά εδάφη.
Οι ζωές των τρανς κοινοτήτων, αραβοεβραϊκής ή παλαιστινιακής καταγωγής στο Ισραήλ είναι τόσο άθλιες όσο και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου. Αλλά το Ισραήλ έχει ένα ειδικό ενδιαφέρον να παρουσιάζεται ως η μοναδική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής, ή ως το πιο φιλικό κράτος προς τις LGTB κοινότητες στον κόσμο, και η Γιουροβίζιον είναι μια από τις αγαπημένες του βιτρίνες. Ο Benjamin Netanyahu ήδη ανέφερε πως το φεστιβάλ θα γίνει στην Ιερουσαλήμ, την πόλη που ιστορικά διεκδικούν ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, αλλά που έχει διεθνώς αναγνωρισμένο το παλιό της κομμάτι ως παλαιστινιακό έδαφος.
Επιμένοντας στο να επιδεικνύει το χρυσό θόλο του Al-Aqsa στους ταξιδιωτικούς καταλόγους του, το Ισραήλ προετοιμάζει την αποδοχή της κατοχής που τελικά θα την ακολουθήσει η τελική κατάκτηση και οριστική κατοχή των ιστορικών παλαιστινιακών εδαφών. Έτσι γίνεται πάντα: η προπαγάνδα είναι μέρος του πολέμου.
Φέτος, το Ισραήλ παίζει το χαρτί του φεμινισμού και των μη κανονιστικών γυναικείων σωμάτων. Ο φεμινισμός είναι ο τελευταίος μηχανισμός προπαγάνδας που έχει υιοθετήσει η Ευρώπη. Στην Καταλονία το είδαμε καθαρά κατά τη διάρκεια όλης της διαδικασίας υπέρ της ανεξαρτησίας. Αυτές είναι κόκκινες γραμμές που δεν θα έπρεπε να περάσουμε ποτέ. Δεν είμαστε καθόλου έτοιμες για να αποδομήσουμε αυτά τα επιχειρήματα και έτσι πέφτουμε σαν τις μύγες στο μέλι τους. Και δεν είμαστε έτοιμες, και επειδή υποτιμούμε τα σκηνικά όπου εγκαθίσταται η προπαγάνδα. Λιγότερος Φουκώ και περισσότερη Σακίρα. Λιγότερη Μπάτλερ και περισσότερη Γιουροβίζιον αν θέλουμε να καταλάβουμε πραγματικά πώς διεξάγεται η μάχη του έμφυλου.
Αυτή η νέα προπαγάνδα, που εγώ ονομάζω “purplewashing” και ακαδημαϊκά επονομάζεται φεμινο-εθνικισμός, πρέπει να μας θέσει σε μόνιμη κατάσταση συναγερμού. Δεν θα έπρεπε να οικειοποιηθούν τους αγώνες μας, τα σώματά μας δεν πρέπει να χρησιμεύσουν για να σκεπάσουν τους βομβαρδισμούς στη Γάζα, ούτε οι βίες που εξασκούνται πάνω μας να χρησιμεύσουν για να αρπάξουν από τον παλαιστινιακό λαό την ιστορικά δική του Ιερουσαλήμ. Για ακόμη μια φορά, όχι στο όνομά μας. Ποτέ πια στο όνομά μας.
Brigitte Vasallo (ακτιβίστρια – φεμινίστρια)
Βαρκελώνη, Ισπανία – 2018
- ΠΡΟΣΕΧΩΣ θα εκδοθεί μπροσούρα με κείμενά της από την Ευτοπική Βιβλιοθήκη
